Rishis found that deep inner satisfaction and bliss emanates from within the person and cannot be generated by external wealth. Their conclusions are many but I list a few which is relevant to the modern man. Earning wealth and having sex with wife, bringing up children and owning property etc are all permitted and encouraged activities by the Sastras. Permitted as long as they follow the Dharma. Once a person grows in maturity following any of the procedures outlined by the Rishis, he realises that the happiness that he is searching for in Gold and women (Kamini Kanchan as per RK) is well within himself. He is already having that bliss but was unaware of it. At that time accumulating more wealth becomes a wastefu exercise for him. That is where real Sanyasa starts even if it does not have outward symbols! It is very easy for people to quote from all the scriptures and explain all the truths mentioned there without internally or externally following any of them. They will spend a small part of their time in spiritual study bu most of their attention is devoted to money earning and enjoyment through the 5 senses. When the old age sets in, senses become weak, then they have no further interest in pursuing spiritual truths but will decay further and slip into death without fulfilling the purpose for which they came into the world- spiritual realisation or self realisation or God realisation or becoming aware of their true nature etc. The Rishis did not give the philosophy to the people and ask them to work out the ways by themselves. They had given detailed practical things for everyone to do every day to appreciate this philosophy. The Rishis were fully aware that mere book study by unprepared persons is a total waste and will not give any realisation. A long period of vigorous mental and physical effort is needed to appreciate the truths mentioned in the scriptures. The scripture say that the TRUTH itself is so simple but appreciating it takes a long effort! The paths for liberation are many and varied and is not limited to certain sects or castes or Ashramas like Sanyasa. There are examples where a Bramhachari, a householder, a vana Prasti or a Sanyasin has reached Moksha. The Sanyasa Ashrama, was a physically difficult way of living but mentally and spiritually a Sanyasin was supposed to be far more joyful than others. The Rishis were aware of domains beyond the reach of the 5 senses and the mystic possibilities of manipulating such domains. They found the secrets of tapping such powers and how to make them do good within the world of senses. The Rishis have given a large number of worshiping methodologies, Mantras and specific ritual like Yagyas and Homas. It is like a modern ipad or complex phone full of features like wifi, cameras, internet, phone, computer etc., where most users have no idea how or why it all works, but it WORKS. They can understand only a USERS MANUAL which simply says do this and do that. No where people are informed of the frequencies used, the bandwidth consumed, the packets that are sent out and received, how the touch-pad works etc. The internal working is known only to very few select professionals while billions people use it all. Similarly, the Rishis have given a highly developed practical system for getting all types of physical benefits and at the same time increase mental peace and tranquility and as you grow you will even understand why and how all these works. The Vedas are the store house of all this information and has to be preserved in a pure form. For this the Brahmin community was made in charge and certain strict rules were formed to ensure that they live in certain ways so that pure Veda propagation is not affected. It is like entering a dust proof clean room where sophisticated electronic devices are assembled where even a speck of dust will cause thousands of devices to fail. The worker in the clean room is not superior to the mechanic who works with grease and grime. Similarly the Brahmin had special duties with severe restrictions, Do this dont do that eat this and dont eat that fast on these days wake up this time do this Puja that homa etc etc., and others had other duties. The modern person has to appreciate the worth of all the rituals even if do not understand how they work. We have to understand that every mantra has certain power and every action some value. Once we are convinced, then we start adopting the style of life practiced by the ancients, slowly and step by step. We can start by adopting purer food habits, more cleanliness, better times of waking up, some small full day fasting like in Ekadasi and more and more as we find better environment and opportunities. How to get this conviction in our ancient scriptural sciences? HERE, THE GREATEST HELP IS SAT SANGHA. GO AFTER PEOPLE WHO PRACTICE ALL THIS. GO AFTER SATSANGH! There is no better way than talking to or moving with or observing how the great persons conduct their life.

Read Full Post »

1. In my many years I have come to the conclusion that one useless man is a shame, two is a law firm, and three or more is a congress. — John Adams 2. If you don’t read the newspaper you are uninformed, if you do read the newspaper you are misinformed. — Mark Twain 3. Suppose you were an idiot. And suppose you were a member of Congress. But then I repeat myself. — Mark Twain 4. I contend that for a nation to try to tax itself into prosperity is like a man standing in a bucket and trying to lift himself up by the handle. — Winston Churchill 5. A government which robs Peter to pay Paul can always depend on the support of Paul. — George Bernard Shaw 6. A liberal is someone who feels a great debt to his fellow man, which debt he proposes to pay off with your money. — G. Gordon Liddy 7. Democracy must be something more than two wolves and a sheep voting on what to have for dinner. — James Bovard , Civil Libertarian (1994) 8. Foreign aid might be defined as a transfer of money from poor people in rich countries to rich people in poor countries.u

Read Full Post »

M சில தாறுமாறுகள் ரமேஷ் என்று எங்களுக்கு ஒரு குடும்ப வாத்தியார் — வாத்தியார் என்றால் பள்ளிக்கூடத்தில் கணக்கு, தமிழ், ஆங்கிலம் எல்லாம் சொல்லிக்கொடுப்பவர் என்று ஒரு பொருள் இருந்தாலும் இந்த வார்த்தைக்கு மற்றும் சில அர்த்தங்கள் உண்டு. குடும்ப சடங்குகளில் வைதீக காரியங்களுக்கு வழக்கமாக வந்து நடத்திக்கொடுப்பவர்களும் வாத்யார்கள் என்றே அழைக்கப்படுவார்கள். அதில் ஒருத்தர் தான் இந்த ரமேஷ். வயது 41. அவரது அண்ணா ராஜூ வாத்தியார், மற்றும் சில சகோதரர்கள். அனைவருமே நாற்பதை கடந்தவர்கள். கட்டை பிரம்மச்சாரிகள். ஏன்? இப்போதுள்ள நிலையில் வைதீக உத்தியோகத்தில் இருப்போர்க்கு எவரும் பெண் கொடுக்க முன் வருவதில்லை. அவர்களுக்கு வருமானம் வருகிறது. குடும்பத்தை காப்பாற்ற தைர்யம், நம்பிக்கை எல்லாம் இருக்கிறது. இப்படி எல்லோரும் பழி வாங்கினால் இந்த வைதீக குடும்பங்கள் அழிவை நோக்கி தான் மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டு இருக்கின்றன. ஒருவர் வாழ்வில் சந்தோஷமாக இருக்க I .T. உத்தியோகம், பட்டம் டிகிரி கோட்டு சூட்டு தான் அவசியம் என்றால் அப்படி இருப்பவர்கள் சந்தோஷமாக இல்லையே. நிறைய கோர்ட்டுகளில் திருமண முறிவு வழக்குகள் நிரம்பி வழிகின்றதே. பெற்றோர்கள் நிச்சயித்ததும் தானாகவே தேடிக்கொண்டதும் இதில் அடக்கம். பணம் பிரதானம் என்றால் சில வைதிகர்கள் சம்பாதிப்பது மற்ற உத்யோகங்களுக்கு குறைவற்றது என்பது கண்கூடு. நமது சம்பிரதாயங்கள் தலை கீழாக விழுந்து கொண்டிருக்கிறதை யாராவது தடுத்து நிறுத்த முயற்சிக்கிறார்களா? மனதை வருத்தும் இந்த விஷயத்தை மறக்க மற்றொரு வாத்யார் பற்றி பேசுவோம். பொழுது போக சினிமாவுக்கு போனால் அந்த காலத்தில் ஒரே சமயத்தில் கையில் ஒன்றுமே ஆயுதமில்லாமல் கயிற்றைப்பிடித்து தொங்கியபடியே குறைந்த து இருபது பேரையாவது பாடிக்கொண்டே அடித்து வீழ்த்திய அசகாய சூரனாக ஒருவர் கருப்பு வெளுப்பில் தோன்றிய ஒருவர் ஆவார். எதற்கு அவர் அட்டைக்கத்தி வாத்யார் வாத்யார் என்று பேர் பெற்றார் என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த பெயர் பல காலம் அவருக்கு மறையும் வரை, மறைந்தபிறகும் கூட வழங்கி வந்தது . இன்னும் அவரையோ அவர் பட்டப்பெயரையோ மறக்க முடியாது. பலரும் போற்ற வாழ்ந்த மாபெரும் மனிதர். யாரும் மறக்கவில்லை. மறக்க முடியாதவர்களில் அவர் ஒருவர். அவருடைய உடையே வித்த்யாசமாக இருக்கும். பஞ்ச கச்சம் மாதிரி அவசரத்திற்கு அவிழ்க்கமுடியாதபடி ஒரு வேஷ்டி. அதற்கு மேல் ரெண்டு சைஸ் சின்னதாக தைத்தது போல் இறுகப்பிடித்தபடி, இடுப்புக்கு கீழே போகாத உடலோடு ஒட்டிய ஒரு சட்டை மாதிரி ஒன்று . காலர் இல்லாத, பட்டன் இல்லாத கயிறுகளால் இழுத்துக்கட்டியபடி, வயிற்றுக்கு மேல் பெல்ட் மாதிரி கட்டி சைடில் தொங்கும். சில சட்டைகள் ஸ்கர்ட் மாதிரி கொசுவம் கொசுவமாக இடுப்பில் தொங்கும். அழகாக இருக்கும். திட காத்ர உடல். ரெட்டை முகவாய்க்கட்டை . மயக்கும் சிரிப்பு. கூடை கவிழ்த்தாற்போல் படிப்படியாகஅலை அலையாக நிறைய முடி கழுத்து வரை. காதில் புது மாதிரியான வளையங்கள் தொங்குவதும் உண்டு. உணர்ச்சி வசப்பட்டு வருத்தமாக சோகமாக அவர் நடிக்கும்போது பக்கத்தில் அவசியம் பிடித்துக்கொள்ள ஒரு தூணோ, சுவரோ, மரக்கிளையோ வைத்து இருப்பார்கள். எப்போதும் நல்லவராகவே வருவார். குழந்தைகளையும் கிழவிகளையும் அணைத்துக்கொண்டே பாடுவார். எனது அம்மாவுக்கு அவரைப்பிடிக்கும். அவருக்கு ஜன்ம விரோதியாக் நம்பியார் என்று ஒரு கோப முகம் கொண்ட,சற்றே குள்ளமாக ஒருவர் எல்லாப்படத்திலும் கெட்டவராகவே வருவார். கண்கள் ஒளி மிக்கவையாக, கோலிக்குண்டுகளாக இருக்கும். கோபம் கொப்புளிக்கும். பல்லைக்கடித்தபடி, சிறிய முகவாய்க்கட்டையொடு உள்ளங்கைகளை தேய்த்துக்கொண்டு முகத்தை அஷ்ட கோணலாக்கிக்கொண்டு கீழ்க்கண்ணால் பார்த்தபடி ”ஜம்புவை” நோக்கி ஒரு அக்ரமத்துக்கு திட்டம் போடும்போது ஒரு கால் நாற்காலி மேல் தான் இருக்கும். அவரைச்சுற்றிலும் நிச்சயமாக ஒரு மொட்டையோ, முகத்தில் கீறல் காயத்தோடோ சிலர் லுங்கி பனியன்களில் இருப்பது அப்போதைய சம்ப்ரதாயம். வாத்யார் அவரை கடைசியில் ரொம்ப பிரயாசைப்பட்டு பல அட்டைப்பெட்டிகள், சீசாக்கள், பிப்பாய்கள் எல்லாம் சிதறடித்து, கத்தியை கழுத்தில் அருகில் நெருங்கவைத்து, பிறகு அடித்து நொறுக்குவார். சில படங்களில் ஜன்னல் சீலைத் துணியெல்லாம் அறுத்து, அதன் கதவுகள், நாற்காலி, மேஜைகள் எல்லாம் உடைத்துவிட்டு தாவி குதித்து கீழே தயாராக இருக்கும் குதிரை மேல் குதித்து தாவி அமர்ந்து தப்பிப்பார். கூடவே சில படங்களில் கதாநாயகி அவரை அணைத்துக்கொண்டு பார்த்துக்கொண்டிருப்பாள். குதிரை மீது அவரோடு குதிப்பாள். ஒரு கையால் அவளைக் காப்பாற்றிக்கொண்டே ஆறேழு பேர்களை கீழே புரட்டுவார். இதெல்லாம் சின்ன வயதில் கண் கொட்டாமல் எங்களை பார்க்க வைத்து எங்கள் வேப்பமரத்தடியில் சில பேர் நாங்களே அந்த காட்சிகளை மீண்டும் நடிப்போம். யாருக்காவது உண்மையிலே அடிபட்டால் மற்றவர்களுக்கும் , அடிபட்டவனுக்கும் சேர்த்து என் அம்மா தக்க ”சன்மானம்” தருவாள். கதா நாயகி தற்கொலை செய்து கொள்ள எண்ணும்போது ஒரு நீள பாட்டு பாடுவதும் சில படங்களில் வழக்கம் உண்டு. ஒரு 1 1/2 லிட்டர் சீசாவின் மீது விஷம் என்று 16 இஞ்சு எழுத்து இருக்கும். அதை திரும்ப திரும்ப காமிரா காட்டும். அவள் அதை குடிக்க மாட்டாள். பாட்டு கடைசி வரி வரும்போது குதிரையிலோ, ஜன்னல் வழியாக வெளியே தோட்டத்திலிருந்து ஒரு நூல் ஏணியில் அவர் தக்க சமயத்தில் வந்து அவளை காப்பாற்றுவார். எல்லோரும் கைதட்டுவார்கள். எப்போதாவது அந்த மாபெரும் நடிகர் பின்னால் நம்பியாரோ, அவருக்கு முன்பு சில படங்களில் எதிர்த்த வீரப்பா என்று ஒருவரோ மெதுவாக வரும்போது என் அம்மா ” டேய் திரும்பிப்பார்ரா, உன் பின்னால் அவன் உன்னை அடிக்க வரான். ”என்று கத்தி அவரை காப்பாற்ற முயற்சிப்பாள். பாவம் கடைசி வரை அவளுக்கு இது நிழல் படம் என்று தோன்றவில்லை. நிழலை நிஜம் என்று நம்பிய எத்தனையோ ஜீவன்களில் அவளும் ஒருவள். அவருக்கு ஒரு காட்சியில் அடிபட்டால், அந்த கதாநாயகி வேறு ஒரு துணியும் தேடாமல் தன் புடவையில் ஒரு சிறிய முனையை கிழித்து அவர் நெற்றியில் கட்டிவிடும்போது நடுவே குங்குமம் தீற்றினாற் போல கருப்பு வெளுப்பில் ஒரு திட்டு ரத்தம் என்று கட்டுவார்கள். அது என் அம்மா போன்ற ரசிகர்களை குமுறச்செய்யும் . இன்னும் நிறையவே சொல்லலாம். கடைசியில் சில படங்களில் சுபம் சுபம் சுபம் என்று மூன்று முறை பெரிதாக எழுதி காட்டுவார்கள். அதைப் பார்த்தபிறகு தான் அனேக ரசிகர்கள் அக்காலத்தில் சந்தோஷமாக வெளியேறுவார்கள்

My

Read Full Post »

MeThis is only sent to those believed to have the mental capacity to comprehend the meaning of these statements. It requires a real deep thinker to grasp these most important facts of life. 9 Points to Ponder Number 9 – Death is the number 1 killer in the world. Number 8 – Life is sexually transmitted. Number 7 – Good health is merely the slowest possible rate at which one can die. Number 6 – Men have two emotions: hungry and horny, and they can’t tell them apart. If you see a gleam in his eyes make him a sandwich. Number 5 – Give a person a fish and you feed them for a day. Teach a person to use the internet and they won’t bother you for weeks, months, maybe years. Number 4 – Health nuts are going to feel stupid someday, lying in the hospital, dying of nothing. Number 3 – All of us could take a lesson from the weather. It pays no attention to criticism. Number 2 – In the 60’s, people took drugs to make the world weird. Now the world is weird, and people take antidepressants to make it normal. Number 1 – Life is like a jar of mirchi chutney. What you enjoy today might burn your ass tomorrow. …and as someone recently said to me: Don’t worry about old age; it doesn’t last that long….

Jjj

Read Full Post »

B Located in the very heart of Mumbai City, at nearly 1000 feet above sea level, over looking the Arabian Sea lies the majestic temple of Lord Babulnath [Lord Shiva]. Even in a city like Mumbai you’;ll be surprised to feel peace and tranquility at Babulnath – a place where Almighty resides. The granduer and magnificence of the temple is guaranteed to make you forget where you are, giving an illusion of Mount Kailas, the eternal abode of Lord Shiva . Every year millions of devotees visit this magnificent temple. It was built nearly 200 years ago and is one of the most spacious temples in the city. The devotees are undoubtedly proud of its rich and varied heritage. Over the ages many saints across India have sung praises of Lord Shiva. Pushpadanta wrote the Shiva Mahimnah Stotram , as he was a great devotee of Lord Shiva . Even today devotees recite the same Stotram for Lord Shiva Pujan. This temple is located at the end of Marine Drive and south of Malabar Hill, which was built in 1780. Also In 1900, a tall spire was added to this auspicious, original temple of Lord Shiva. A stone Lingam of Lord Shiva is worshipped at Babulnath. The main worship day is Monday. Closest railway to reach temple is Marine Lines (Western Railway). Babulnath Temple Contact : 022 – 23678367 / 3602

Read Full Post »

Maharaj’s final session’s exposition had the tale of Bhagawan Sri Krishna’s emotional meeting with his childhood friend, Sudhama. The Maharaj gave a scintillating narration of the meeting of the two friends that, The Lord, the narrator and the entire assemblage were literally transported into the days of Dwapara, ‘visualising’ the nostalgic magic moments in the life of Bhagawan’s ‘dearmost’ friend, Sudhama. Choked with emotion, Rituraj Ji’s eyes were moist with tears of love and so was the Lord in physical frame. …And the wavelength spread the entire Sai Kulwant airing emotion bringing in a unique feeling of greater peace and love. Raja Parikshit’s final moments, wherein he liberates his soul to attain “Moksha” (liberation), was the final episode that brought the curtain down for the Saptaaham. Listening to the epical exposition for seven continuous days, finally the king leaves his mortal coil, voluntarily releasing the ‘life force’ through the “Sahasrara Chakra”, the 7th energy channel. In an emotional final narration, the Maharaj offered the entire seven days’ Saptaaha Yajna at the Feet of “Divine Parents” of Bhagawan, Mother Easwaramma and Pedda Vankamma Raju, whom he credited to bring The Divine Form into physical frame. Opining his simplicity and greater good fortune, the Maharaj went on further telling that, the preceptor of the Devas, Brihaspathi himself would have come at Bhagawan’s command, but Bhagawan has chosen him, bestowing upon him the opportunity, a unique opportunity that redeems many a birth. Offering “Koti Koti Pranams”, millions upon millions of salutations, the Maharaj prayed for Divine Forgiveness for any errors that he would have committed, most inadvertently.

Read Full Post »

செந்தில் மேவிய சேவகன் சேவகன் என்பதற்கு வீரன், பராக்ரமசாலி, தொண்டு புரிபவன் போன்ற பொருள்கள் உண்டு. யாருமே அண்ட முடியாத சூரபத்மனிடம் வீரபாகுவைத் தூதனுப்பிய வீரனாகிய செந்தில் ஆண்டவனை அருணகிரியார், ‘;செந்தில் மேவிய சேவகன்’; என்று அழைக்கிறார். திருவாசகம், சிவபெருமானை, ‘;குதிரைச் சேவகன்’; என்று அழைக்கிறது. சிலப்பதிகாரம் ராமபிரானை, ‘;தொல்லிலங்கைக் கட்டழித்த சேவகன்’; என்று குறிப்பிடுகிறது. அநுபூதியில் ‘;மயிலேறிய சேவகனே’;, ‘;திதிபுத்திரர் வீறடு சேவகனே’; என்றும் திருப்புகழில் ‘;நீபச் சேவகனே’;, ‘;மயூரச் சேவகனே’;, ‘;திருச்செந்தூர் வரு சேவகனே’; என்றும் அருணகிரியார் பாடுகிறார். ‘;சேவகன் வகுப்பு’; என்ற பெயரிலேயே தனி வகுப்பையும் பாடியுள்ளார். இந்த வீரத்தன்மை நம் முருகனுக்கு ‘;பரம்பரைச் சொத்து’; என்கிறார் புலவர் சே.த.ராமலிங்கம் பிள்ளை அவர்கள். அருணகிரியாரின் பாடல்களிலேயே இதற்கான விளக்கம் கிடைக்கிறது. அவன் தந்தை யார்? “உரமது பெரிய திரிபுரம் எரிய உயர் கன கிரியை வளைத்தோர் புதல்வா!” [சேவகன் வகுப்பு] அவனது தாயார் பெருமை என்ன? “கூற்று மரித்திடவே உதை பார்வதி” “கூற்றினை மோதிய பத சத்தினி காலாந்தகி” [திருப்புகழ்] [அர்த்தநாரீஸ்வரர் ரூபத்தில், சிவனது இடப்புறம் பார்வதி இருப்பதால் மார்க்கண்டேயனுக்காக எமனை உதைத்தவர் எங்கள் பார்வதி என்பார்கள் சாக்தர்கள்.] முருகனது மாமன் எப்படிப்பட்டவர்? “ஒருபது சிரமும் இருபது கரமும் விழ ஒரு பகழி தொடுத்தோன் மருகா!” [சேவகன் வகுப்பு] சேவகன் வகுப்பு பாடலில் “வளைகடல் கதற, நிசிசரர் மடிய மலையொடு பொருத முழுச் சேவகனே!” என்று கூறுகிறார். ஏன் முருகனை ‘;முழுச் சேவகன்’; என்கிறார்? வளை கடல் – கன்ம மலம் நிசிசரர் – ஆணவ மலம் மலை (கிரௌஞ்சம்)- மாயா மலம் இம் மும்மலங்களையும் ஒருசேர அழித்த செந்திலாண்டவனை ‘;முழுச் சேவகன்’; என்றழைப்பதில் மிகையேதுமில்லையே! “கொள்ளித் தலையில் எறும்பது போலக் குலையும் என்றன் உள்ளத் துயரை ஒழித்தருளாய்! ஒரு கோடி முத்தம் தெள்ளிக் கொழிக்கும் கடல் செந்தில் மேவிய சேவகனே! வள்ளிக்கு வாய்த்தவனே! மயில் ஏறிய மாணிக்கமே! -கந்தர் அலங்காரம். “வந்த வினையும் வருகின்ற வல்வினையும், கந்தனென்று சொல்லக் கலங்குமே! செந்திநகர்ச் சேவகா என்று திருநீறு அணிவார்க்கு மேவ வாராதே வினை.” -தனிப்பாடல். சேவகன் வகுப்பு இருபிறை எயிறு- இரண்டு பிறைத் திங்கள் போன்ற பற்களினின்றும் நிலவு எழ: மிக்க ஒளி உண்டாக உடலம்: உடம்பானது இருள்படு சொருபம் உடை கோ- இருண்ட நிறத் தோற்றம் உடைய யமன் [சிவ லோகத்தின் சட்ட புத்தகமான, விதிவிலக்குகளைக் கற்பிக்கும் வேதநெறியை மீறி நடந்தவர்களைத் தண்டிக்கும் உத்தமமான பெரிய நீதிபதியாதலின் யமன் உடம்பை உடம்பென்னாது சொருபம் என்கிறார்.] விடவே- கட்டளையிட்டு அனுப்ப இறுகிய கயிறுபட- முறுக்கேறிய பாசத்தில் [சுவாசத்தில் கட்டியிழுக்கும் சூக்ஷ்ம கயிறு] உயிர்கள் அகப்பட வினை முடுகி- உள்ள தம் தொழிலில் விரைந்து எமபடர்- வந்த யம தூதர்கள் பிடரி பிடித்தே- பிடரியில் கை வைத்து பிடித்தபடியே கொடு போய்- கொண்டு சென்று அருமறை முறையின் முறை முறை கருதி- அருமையான வேதம் உரைத்த விதியின்படி, முறையே தவறு படாமல் உன்னைச் சிந்தித்து அதர் இடை- யமனிடம் கொண்டு போய் நிறுத்துவதற்குமுன் இடைவழியிலேயே ஒறுத்தால் வகையால்- பல வகையாகத் தண்டித்தால் அறிவொடு மதுர மொழியது குழறி- அறிவும் இனிய சொல்லும் தடுமாறி அலமறு பொழுதில் அழைத்தால் வருவாய்- கலங்குகின்ற அக்காலத்தில் முருகா என்று அழைப்பேனாதலால் அவ்வமயம் உடனே வந்து அருள் புரிவாயாக. ஒருபது சிரமும் இருபது கரமும் விழ- (இராவணனது) பத்துத் தலைகளும் இருபது கரங்களும் அற்று விழும்படி ஒருபகழி தொடுத்தோன் மருகா- ஒப்பற்ற பிரம்மாஸ்திரத்தை செலுத்திய (ராம பிரானாக அவதரித்த) திருமாலின் மருகனே! உரமது பெரிய திரிபுரம் எரிய- வன்மை மிக்க முப்புரங்களும் எரிந்து சாம்பலாக உயர்கன கிரியை வளைத்தோர் புதல்வா- உயர்ந்த பெரிய மேரு மலையை (வில்லாக) வளைத்த சிவபிரானுடைய புதல்வனே! மருவளர் அடவி வனிதையர் பரவ- இயற்கை மணம் பெருகும் வனத்திலுள்ள அழகான வேட்டுவ மகளிர் வழிபட (அவர்தம் வழிபாட்டை ஏற்று) மரகத இதணில் இருப்பாள் கணவா- வள்ளியார்க்கு வேடர்கள் அமைத்த பசுமையான பரண் மேல் தினை காத்த கண்ணும் கருத்துமாய் இடத்தைவிட்டு அகலாது இருக்கும் வள்ளியின் நாயகனே! (குறவர் இளவஞ்சி மருவும் அழகா) வளைகடல் கதற நிசிசரர் மடிய மலையொடு பொருத முழுச் சேவகனே!- உலகை வளைத்திருக்கின்ற கடலானது கதறி முறையிடவும், அசுரர் மடியவும், மலையுடன் போரிட்ட முழு வீரனே!

Read Full Post »

Read this excerpt from Hermann Hesse and felt every word in line with my thoughts so sharing it here: For me, trees have always been the most penetrating preachers. I revere them when they live in tribes and families, in forests and groves. And even more I revere them when they stand alone. They are like lonely persons. Not like hermits who have stolen away out of some weakness, but like great, solitary men, like Beethoven and Nietzsche. In their highest boughs the world rustles, their roots rest in infinity; but they do not lose themselves there, they struggle with all the force of their lives for one thing only: to fulfil themselves according to their own laws, to build up their own form, to represent themselves. Nothing is holier, nothing is more exemplary than a beautiful, strong tree. When a tree is cut down and reveals its naked death-wound to the sun, one can read its whole history in the luminous, inscribed disk of its trunk: in the rings of its years, its scars, all the struggle, all the suffering, all the sickness, all the happiness and prosperity stand truly written, the narrow years and the luxurious years, the attacks withstood, the storms endured. And every young farmboy knows that the hardest and noblest wood has the narrowest rings, that high on the mountains and in continuing danger the most indestructible, the strongest, the ideal trees grow. Trees are sanctuaries. Whoever knows how to speak to them, whoever knows how to listen to them, can learn the truth. They do not preach learning and precepts, they preach, undeterred by particulars, the ancient law of life. A tree says: A kernel is hidden in me, a spark, a thought, I am life from eternal life. The attempt and the risk that the eternal mother took with me is unique, unique the form and veins of my skin, unique the smallest play of leaves in my branches and the smallest scar on my bark. I was made to form and reveal the eternal in my smallest special detail. A tree says: My strength is trust. I know nothing about my fathers, I know nothing about the thousand children that every year spring out of me. I live out the secret of my seed to the very end, and I care for nothing else. I trust that God is in me. I trust that my labor is holy. Out of this trust I live. When we are stricken and cannot bear our lives any longer, then a tree has something to say to us: Be still! Be still! Look at me! Life is not easy, life is not difficult. Those are childish thoughts. Let God speak within you, and your thoughts will grow silent. You are anxious because your path leads away from mother and home. But every step and every day lead you back again to the mother. Home is neither here nor there. Home is within you, or home is nowhere at all. A longing to wander tears my heart when I hear trees rustling in the wind at evening. If one listens to them silently for a long time, this longing reveals its kernel, its meaning. It is not so much a matter of escaping from one’s suffering, though it may seem to be so. It is a longing for home, for a memory of the mother, for new metaphors for life. It leads home. Every path leads homeward, every step is birth, every step is death, every grave is mother. So the tree rustles in the evening, when we stand uneasy before our own childish thoughts: Trees have long thoughts, long-breathing and restful, just as they have longer lives than ours. They are wiser than we are, as long as we do not listen to them. But when we have learned how to listen to trees, then the brevity and the quickness and the childlike hastiness of our thoughts achieve an incomparable joy. Whoever has learned how to listen to trees no longer wants to be a tree. He wants to be nothing except what he is. That is home. That is happiness. As the leaves from our backyard tree finish their life this year, as the autumn leaves blow in our garden and driveway, as the longing of being away from home causes the pain to revive, these words reminds me of your way of life : to seek happiness in everything and everywhere. To stay calm during the storm and the wind. To flourish the soil in which we are sown. To give what we can in any form to our community as there will always be someone who would need that hand, that shoulder, those trustful eyes that will encourage to go ahead and enjoy. Without our trunk and roots the branches have to repurpose themselves but they just don’t know if there is any chance of survival.

Read Full Post »

Bhagavatham:”This Srimad Bhagavatam is the literary incarnation of God, and it is compiled by Srila Vyasadeva, the incarnation of God. It is meant for the ultimate good of all people, and it is all-successful, all-blissful and all-perfect.” (Suta Goswami, S.B.3.40). In his purport, Srila Prabhupada states, ” Srimad-Bhagavatam carries with it all the transcendental blessings of Lord Sri Krishna that we can expect from His personal contact.” The Supreme Lord Sri Chaitanya Mahaprabhu has therefore taught his followers that, among the five essential elements necessary to properly cultivate pure devotion to Lord Krishna, regularly hearing Srimad Bhagavatam is of utmost importance, “nityam bhagavata sevaya”. Its empowered author Srila Vyasadeva compiled the “all-beautiful narration of the all-attractive Lord” at the request of his great teacher, Narada Muni, to enlighten all souls with the full glorification of the Supreme Personality of Godhead, Lord Sri Krishna, His creative potencies, His different incarnations and expansions, and His empowered devotees. Because it elaborates so fully on the Lord’s glorious manifestations, this Srimad Bhagavatam is the treasure and ultimate pleasure of Lord Krishna’s devotees. This was demonstrated to perfection by Lord Chaitanyadeva and His chief followers the six Goswamis of Vrindavan. They used to regularly meet in the courtyard of the sacred Radha Damodar Temple to recite and discuss the Bhagavatam’s sublime topics. They so much relished this pure bhagavata-katha that they became empowered to fully realize its transcendental truths. They shared all these realizations in their own prolific writings, all expansions of the Bhagavatam, which are recognized as the most elaborate theistic revelations in all of religious history. Thus they demonstrated to perfection the unlimited benefits of the Amala Purana. Because Lord Krishna manifests in every sloka, it is praised as the “paramahansa-samhita”, the exposition of transcendence for the swan-like pure devotees. To achieve the full blessings of the Maha Purana Srimad Bhagavatam, the sincere aspirant is advised within its teachings to hear its divine message of Godhead only from the person Bhagavatam. These pure devotees have fully realized its sublime truths and are irrevocably fixed in their eternal service relation to God. They embody the Bhagavatam’s essence: pure devotion, selfless service to God. We are thus advised to seek their association and to render service unto them; “O twice-born sages, by serving those devotees who are completely freed from all vice, great service is done. By such service, one gains affinity for hearing the messages of Vasudeva (Krishna).” -S.B.2.16.

Read Full Post »

Gita:The Bhagavad Gita’s emphasis on selfless service was a prime source of inspiration for Mohandas Karamchand Gandhi. Gandhi told-“When doubts haunt me, when disappointments stare me in the face, and I see not one ray of hope on the horizon, I turn to Bhagavad-gita and find a verse to comfort me; and I immediately begin to smile in the midst of overwhelming sorrow. Those who meditate on the Gita will derive fresh joy and new meanings from it every day”.[5] Sri Aurobindo According to Sri Aurobindo, the “Bhagavad-Gita is a true scripture of the human race a living creation rather than a book, with a new message for every age and a new meaning for every civilization.”[5] Swami Vivekananda Swami Vivekananda evinced much interest in Bhagavad Gita. It is said, Bhagavad Gita was one of his two most favourite books (another one was “The Imitation of Christ”). In 1888-1893 when Vivekananda was travelling all over India as a wandering monk, he kept only two books with him — Gita and Imitation of Christ.[6] Aldous Huxley Aldous Huxley, the English writer found Gita “the most systematic statement of spiritual evolution of endowing value to mankind.”, He also felt, Gita is “one of the most clear and comprehensive summaries of perennial philosophy ever revealed; hence its enduring value is subject not only to India but to all of humanity.”[5] J. Robert Oppenheimer J. Robert Oppenheimer, American physicist and director of the Manhattan Project, learned Sanskrit in 1933 and read the Bhagavad Gita in the original, citing it later as one of the most influential books to shape his philosophy of life. Upon witnessing the world’s first nuclear test in 1945, he later said he had thought of the quotation “Now I am become Death, the destroyer of worlds”, verse 32 from Chapter 11 of the Bhagavad Gita.[7][8] Henry David Thoreau Henry David Thoreau wrote “In the morning I bathe my intellect in the stupendous and cosmogonal philosophy of the Bhagavad Gita in comparison with which our modern world and its literature seem puny and trivial.”[9] Hermann Graf Keyserling Hermann Graf Keyserling, German Philosopher regarded Bhagavad-Gita as “Perhaps the most beautiful work of the literature of the world.”[10] Hermann Hesse Hermann Hesse felt that “the marvel of the Bhagavad-Gita is its truly beautiful revelation of life’s wisdom which enables philosophy to blossom into religion.”[5] Ralph Waldo Emerson Ralph Waldo Emerson said this about the Bhagavad Gita: “I owed a magnificent day to the Bhagavad-Gita. It was as if an empire spoke to us, nothing small or unworthy, but large, serene, consistent,the voice of an old intelligence which in another age and climate had pondered and thus disposed of the same questions which exercise us.” [11] Wilhelm von Humboldt Wilhelm von Humboldt pronounced the Gita as: “The most beautiful, perhaps the only true philosophical song existing in any known tongue … perhaps the deepest and loftiest thing the world has to show.” [12] ReferencesEdit

  

Read Full Post »